Kan ik lekker op mijn gemak nog voorbereiden, alles klaarzetten en gezellig met de beheerder bijpraten. Terwijl ik de aktes nog even doorneem zie ik in een ooghoek een groepje mensen de kerk binnen komen. "Die zijn vroeg" dacht ik. Maar eigenlijk zagen ze er niet uit als bruiloftsgasten. Dat waren ze dus ook niet. Het was een ouder echtpaar met hun kinderen. Ze deden een dagje Amsterdam. Meneer vertelt me: "vandaag 50 jaar geleden zijn we hier in deze kerk getrouwd!" Ik ben natuurlijk gelijk razend enthousiast. Ik vertel ze dat ik hier ook zo een huwelijk ga voltrekken, maar een burgerlijk huwelijk. Tijden zijn verandert, in deze kerk kun je voor de wet trouwen.

Ineens krijg ik een ingeving. Ik vraag aan één van de kinderen hun volledige namen en vraag het "bruidspaar" te gaan zitten op de stoelen die toch al klaar staan. Vandaag 50 jaar geleden elkaar hier het jawoord gegeven, zou het niet fantastisch zijn om dat nu hier op dezelfde plek nog eens te herbevestigen? Ik vraag ze te gaan staan en elkaar de rechterhand te geven en ze zeggen allebei volmondig ja op mijn vraag. Tranen biggelen over hun wangen, ze zijn zo ontroerd! Ik ook. Prachtig dat ik hun dag zoveel meer bijzonder kan maken. 

Op een blanco akte schrijf ik dat ze vandaag hun trouwbelofte nogmaals hebben uitgesproken in het bijzijn van hun kinderen, die de akte allemaal mee ondertekenen. En ik begin met een heel bijzonder gevoel aan mijn volgende ceremonie.

Andréa Schipper, www.iktrouwjou.nl